Epey olmuş yazmayalı.
Bu kadar süre yazmayınca insan nasıl cümle kuracağını bilemiyo. Hani küçükken annenlerle misafirliğe gidersin de ev sahibi çocukla kaynaşman zaman alır ya, öyle bişey işte. .
Bu kadar zaman hep yazmak istedim ama..
Bişey oluyo, o şey bana bişeyi hatırlatıyo 'himm.. ben bunu bloğa yazıyım' diyorum, kafamda cümleleri kuruyorum, uyuyorum, uyanıyorum hooop cümleler gitmiş. . Boşveriyorum.
Nasılsa daha çok şey bulurum yazacak.. Buluyorum da ama gene ayni gene aynı. Gece düşünüyorum sabah unutuyorum.
Çok unutkanım bu aralar. Bide bıkkınlık var. Kış depresyonu degil ama bu seferki.. Herşey karanlık ve pis geliyo.. Mutsuzum bildiğin. Ankaradan hoşnutsuzum.. Deniz kenarı bi yerde yaşasam daha mutlu olabilirmişim gibi geliyo..
Doğayla kaynaşmak iyi geliyo şu aralar. Eskiden tvnin karşısında oturabilirdim hiç kalkmamacasına. Şimdi her fırsatta sokaktayım.
Çiçek böcek fotoğrafları çekiyorum. Güzel manzaralar karşısında derin nefesler alıyorum. Evde aldığım nefes yetmiyo kapı pencere açıp oturuyorum. (Laaan menopoz olmasın buuu..)
Dün uzun zamandır yapmadığım bişey yaptim .. Kulaklığı taktım, telefonun 'sağır olacaksın az kıs' uyarısını dikkate almadan son ayar açtım sesi..
Kocama koltukların yerini değiştirmesi hususunda gerekli gözdağını verdikten sonra ne zamandır dolapta bekleyen buz gibi şarabı açtım. Büyük bi yudum beni kendime getirdi anında..
Bi yandan içtim bi yandan mutfağı temizledim.. Dolaplari döktüm, bissürü şey kırdım, bissürü sey attım. .
Katlanmayı bekleyen çamaşırlar, kaldırımayı bekleyen kışlıklar, yatak odası falan derken banyoya geldiğimde sarap şişesi de sona yaklaşmıştı.Yanaklarım pembeleşirken ben gülüyodum..
Al işte sabah yazmaya başladığım postu saat 7de hala bitirebilmiş değilim. . Bu da tıpkı annenlerle gittigin misafirlikteki ev sahibi çocukla güç bela kaynaşıp da sonradan ayrilamamak gibi oldu...
Inşallah sonra bişeyler daha yazarım. . :)
