başlıksız değil... başlık "leğen"

Bir pazar ertesinde daha beraberiz.. :)

Eskilerden bi zaman kuzenlerim, arkadaşlarım falan, hep beraber, beni, 26 yıl sonra annemden babamdan ayrı yaşayacağım eve taşıyoruz..

Ben deyim 15 siz anlayın 10 kişi kadarız. Haliyle kolay değil taşınmak, 26 sene biriktirmişim ben o eşyaları. Öyle 3 kişiyle olmazdı...

Ben mobilya, beyaz eşya dışında herşeyi yıllar içinde biriktirdim. Bazısını paraya kıyıp aldım, birazını bit pazarlarından topladım, annemin eskilerinden de aldım, gittiğim evlerden topladım..

Bende normal insanlar gibi düğünden bi hafta önce gidip mağazalardan alabilirdim. Çok da kolay olurdu. Ama ben zoru seçip yıllarca topladım.

Mağazadan aldığım bişeyin benim için bi değeri yok ama yıllarca gittiğim bi evde görüp hoşuma giden bişey çok kıymetli benim için..

Gittiğim her evden elimde bi poşet, gözlerimde mutluluk ışıltılarıyla çıktım. :)

En çok da ablamlara gittim :)
Başlarda ben almaktan, ablam da vermekten mutluydu..
Ancak evlenmeme günler kala kapıdan çıkarken ablamda elimdeki poşetleri aramaya başlamıştı..
Ben beğendiğim bi şeyi alıp poşete atıyodum, ablam giderken aradan seçip geri alıyodu.

Her neyse gene dağıldı konu..

Eşyaları taşıdığımız o gün, annemin mutfağından almayı unuttuğum bişey vardı. 'Leğen.' (Leğen de ne komik bi kelime)
Sen 30 yıllık tencerelere kadar boşalt mutfağı bi leğen alma!!

O kadar işin gücün arasında sinir ola ola bimilyoncuya gidip aldım leğeni..
O nasıl bi mutluluuuk. Aldığım dandik bi leğen ama yine de bi alışveriş işte o bile nasıl mutlu ediyo...

Bu pazar da bu şekerliği aldım. İhtiyaçtan değil, üstündeki kaneviçe desenini sevdiğimden..

İyiki almışım. Yoksa dün geceden beri durmaksızın zonklayan başımın ağrısına rağmen beni güldüren şu sözler dökülmeyecekti kocamın dudaklarından:

"Bunun daha düzgünü yok muydu? Desen piksel piksel çıkmış"