DENİZe selam!

Tanrıım !!!

Panik içindeyim. 11 ay daha beklemek zorunda kalacam  denize yeniden kavuşabilmek için!!

Geçen gün birisi sordu " ne var bu denizde bu kadar sevilecek, toprağa dokunmak gibisi var mı?" diye.

Bu gereksiz insana verdim hemen cevabı "yüzmeyi bilmiyosun heralde?" diye.

Nasil anlatacaksin bu insana torosların tepesinde denizi gördüğün ilk an "arabadan atlayıp uçurumdan aşağı koşarak gidersem daha çabuk ulaşabilirim" hissini..

Yada denizi son gördüğün noktada "bi daha bakıyım belki bi daha göremem" diye iki de bi arkaya dönmekten kaynaklı boyun tutulmasının verdiği ızdırabı..

Böhüü!!

Şu 10 günlük minicik tatilde çok sey gördüm.
Kuzenimin denizin üstünde 3 adım atabilmesine tanık oldum mesela. (Meğerse dipten gelip korkutmaya calisan diğer kuzenimin ameliyat yerinde yürüyomuş..)

Kocamın beni ne kadar sevdiğine bi kere daha tanık oldum sonra..
Dipten çıkıp havayı içime çekmeye çalışırken şakacı kuzenimin beni geri batırmasıyla onyüzbinmilyon plankton yutmam bir oldu!!
Dakikalarca nefes almaya çalıştığım her an kocamin gözlerindeki dehşeti gördüm..

Denizin ortasindaki küçük adadaki tavşan nüfusunun anamurun toplam nüfusundan fazla olduğunu gördüm! (Ot bulamazsa insan yer bunlar.)

Deniz kıyısindaki kayalıkların dibinde güneslenmenin kötü sonuçlarını da gördüm.. o kayanın dibine pisleyen arkadaşı bulup plaketini uygun bi şekilde taktim etmeliyim ki bi daha ömrünün sonuna kadar ş.çamasın..

Sonuç olarak döndüm. Hala ankaraya adaptasyonda sorun yaşıyorum..
Kot pantolon ne daraltıcı bişeymis (gerçi bunda tatilde edindiğim kilolarında katkısı var sanırım)

Her ne kadar hızını kaybetmiş olsa da kocamı deniz kenarı bi yere taşınmamız konusunda ikna çabalarım devam ediyo.

Olur mu olur.. çok da güzel olur pek de güzel olur...